Vandaag staat dan de welbekende 20 weken echo gepland.
Dit maal hebben we met 9 weken geen nekplooi meting laten doen. We hebben immers al een gezond kind. Iedereen krijgt toch gezonde kinderen?
Ook nu werd gezegd, Gefeliciteerd met jullie gezonde jongetje.
Voor zover ze dat kunnen zien natuurlijk. 2 handjes, 2 beentjes met voetjes, het ruggetje dicht, het hoofd goed en een mooi kloppend hartje. Wat wil je als mama to be nog meer?
Gelukkig met het feit dat alles "goed is"wennen aan het feit dat er iets tussen de benen zat, weg spat de bel waarin ik mijzelf zag tussen twee kibbelende meiden op de achterbank naar een mooie vakantie bestemming.
Manlief kan lekker dromen over voetbalkampen, katapulten maken en ravotten en ik zoek alle mooie meisjes kleren nog eens uit, wat gaat weg?
En toch, toch voelt het raar, voel je je anders als je zwanger bent van en jongen? het is niet alleen de tomatensoep die ik nu wil en de vorige keer de boerenkool, alleen dat is al een verschil. Het voelt anders het kind voelt anders, als ik het voel tenminste. waarom voel ik niks? geen getrappel? "dat duurt nog wel een paar weken mevrouw" werd mij verteld.
Nu op zoek naar de blauwe wolk waar iedereen het over heeft
Het gaat snel, te snel. Over zoveel jaar zeg ik, vond je dat snel? moet je nu eens zien.
Maarrr, ons meisje is vandaag alweer drie!
Het is alweer drie jaar geleden dat ik in het ziekenhuis lag na 5 dagen gebroken vliezen, wat niet zo een fijne combinatie is met een kapotte wasmachine, maar dat terzijde.
Nu vieren we dit jubileum geheel in Woezel en Pip stijl met zelfs een heuse Woezel en Pip taart van de liefste zus!
De kleine spruit zal het vast nog wel goed doen, ik kan nog op hakken lopen en zelfs het paardrijden lukt nog. Mij hoor je niet klagen!
Nu eerst smullen van de heerlijke taart en genieten van twee hondjes in het theater
