Hieperdepiep! Hulde aan de prikken

De Prikken.
Welke moeder kent ze nu niet?

Voor de een niets aan, voor de ander een ware hel op aarde.
Bij Kind 1 was het nooit geen probleem, nu is ze ook nooit ziek. Kind 2 wil nog net wat specialer zijn dan dat hij al is.

Ik weet niet toen ze bij het consultatie bureau de afspraak inplanden. "6 oktober mevrouw?" en ik hoor mezelf nog zeggen dat het niet zo een slimme datum is. 7 oktober ben ik immers jarig en de vorige prik eindigde in het ziekenhuis.
Dat was toen dacht ik gisteren en besloot toch maar te gaan. Voorbereid op het ergste.





Bij het consultatiebureau waren ze lief, en vriendelijk. al werd ik wel verbaasd en best geërgerd aangekeken dat ik alleen op de "prikafspraken" kwam. "wij doen meer dan alleen prikken mevrouw"
Ja DUH, maar vast niet meer dan een Kinderarts-revalidatiearts-cardioloog-uroloog-fysiotherapeut-ergotherapeut-dietiste-logopediste-maatschappelijk werker. 
Hoppa! ik had ze stil!!! van binnen nog stiekem na aan het genieten van het gezicht van de soms best bemoeierige balie mevrouw (die heus de beste bedoelingen heeft) gaan we naar de arts. Een arts zonder witte jas! LOVEIT
Begrip van haar kant, ook fijn! gewoon een lief mens. Dat mag best eens gezegd worden!
Kleine man is wat ongedurig, zou hij het weten dat hij zo twee naaldjes krijgt? of is hij unhappy dat zijn middag slaapje werd verstoord?? Wie het weet mag het zeggen.
Meneertje is afgevallen. Ik hoe me geen zorgen te maken. Hij eet immers (heel) goed.
Waarom zit het me dan toch niet lekker? zou ik spoken zien, of berust dit weer op het moedergevoel?






De prikjes gaan snel, sneller als hij kan huilen.maar daarna... oei oei oei, het lijkt de eerste maandag van de maand wel






Maar we hebben het weer gehad! Snel nog even paracetamolletjes kopen en naar huis.

's avonds al geheel voorbereid op wat komen zal...
NIETS helemaal NIETS

Tot half 1... maar dat had een reden, een dikke ubber boer. vanuit zijn tenen. dat kon best eens pijn doen. pfff nooit geweten dat dat zoo hard kon.

Vanaf toen.... MIS helemaal MIS Niks hielp, ja een fles, maar om er nu een liter soja in te gooien...

en het hielp even, heel even.

Wat een drama. rond 0200 hoopte ik dat het stil was.

Ik ging naar bed, drukte mijn, inmiddeks onmisbare, oordoppen nog wat dieper in mijn oren, de dekens verder op mijn gezicht.. het helpt niets, het komt erdoor heen, het geluid is oorverdovend en laat je kleinste haren recht op staan. O NO ! niet nu! de hele avond was ik er op voorbereid niet 's nachts...

Manlief is zo aardig, hij gaat, en neemt hem mee naar beneden! Pfff ik hoor het niet meer, ik hoor nog 1 ding, dat is mijn eigen ademhaling!

06.55 de wekker, en het bed is leeg.

Ik wil eruit, nee, niet doen! Ik ben Jarig, er volgt vast een ontbijtje ;)

Ja hoor! 5 minuten later, mijn grote man en kleine meid, later gevolgd door de kleine, inmiddels weer huilende, mannetje.

Gevolg was dat de kleine grote meid, nadat papa naar het werk was beneden haar croissant verder op at en ik met oordoppen in een "baby" aan het troosten was.

Hieperdepiep, een goed begin van de dag!

Maar tijdens het schrijven denk ik terug aan vorig jaar.

7 oktober, onze eerste ontmoeting met het UMCG. mijn ouders mee, de planning voor de eerste operatie. "het is maar een liesbreuk". Ik wil niet verder denken, wil nu niet aan het afgelopen jaar denken, maar genieten van al het moois, de bruin en geel wordende bladeren (eigenlijk best een triest gezicht) en genieten van mijn familie, dankbaar zijn dat ik weer een jaar van hen mocht genieten, bidden voor nog een jaar.