Direct na het naar school brengen van de oudste snel weer in de auto.
(Hoera we zijn , ruim, optijd!!)
.jpg)
De kleine man lag heerlijk te slapen. Tijdens het wachten en het duurde en duurde. De fysio zag ik weg lopen. Mmm wij zitten hier toch echt èn op tijd...
Kon ik net zo goed rustig aan doen in plaats van me te haasten. Och nog een spelletje op de telefoon is ook leuk.
Kon ik net zo goed rustig aan doen in plaats van me te haasten. Och nog een spelletje op de telefoon is ook leuk.
.jpg)
Met een slapend ventje in de buggy mochten we naar binnen.
De fysio hadden we al een hele tijd niet meer gezien. Zeker een maand. Tussendoor wel naar zijn vervanger geweest.
Trots laat ik de filmpjes zien van een rollend kindje en natuurlijk ook de "kijk-hem-eens-selluf-drinken-foto's"
De kleine man wakker gemaakt en warempel is hij direct in een heel goede bui.
Er wordt gevraagd of ik hetzelfde kind mee heb genomen. Dit kind maakt contact, zoek contact, lacht, "kletst", beweegt. Het is een MENS. Hij zit niet in zich zelf, is niet zo stereotype als gedacht. Het Leeft!
Ik verzeker de beste man dat dit hetzelfde kind ik, best trots maar ook geërgerd dat hij mijn kind zo laag inschatte. Ik weet toch dat hij meer kan. Waarom wordt dat nu pas gezien? Hij mag dan "gehandicapt" zijn en door het leven moeten gaan met een stempel. het "williams-stempel" hij is niet Dom, niet in zichzelf en achterlijk! Het is een schatje!!
Oké ik weet ook wel dat hij zijn beperking heeft, heus, anders heb ik het afgelopen jaar niet zo door zitten hameren dat ik wist dat er iets was.
De fysio was in ieder geval erg tevreden over de vorderingen en test hem weer op welke leeftijd hij zit. 6 maanden is hij nu motorisch, mmm, dat is hij al 6 maanden, ook is hij al eens 8 maanden geweest met de test. Ik neem die testen niet meer zo serieus. maar kijk liever naar mijn kereltje die zo zijn best doet en gewoon een paar minuten los kon zitten!!!
Aan het einde maakt de fysio verslag voor de revalidatie arts waar we zo heen mogen.
"zou je hem wel naar gespecialiceerde zorg doen moeder?" wordt mij gevraagd. Ik snap de vraag amper, en geef aan dat ik hem, uiteraard, liever tussen de "normale"kinderen heb.
Zo dat staat dan in het verslag wordt mij later duidelijk.
.jpg)
Direct na het fysio bezoekje mogen we een afdeling verder. De revalidatie arts.
Meneer was hongerig dus even een hapje fruit tijdens het bezoek aan deze witte jas.
Ook deze witte jas vond hem goed vooruit gegaan en vroeg hoe het ging, tja NU goed.
De ergotherapie was nog niet gestart meld ze. De moeder van de therapeute was overleden. Vreselijk natuurlijk en natuurlijk heb ik begrip voor, maar achteraf denk ik, "wat heb ìk daar aan?"
Om een (heel) lang verhaal kort te maken, Ons mannetje is te goed voor het medisch kinderdag verblijf en voor en revalidatie centrum. Fijn, heel fijn.
Hij moet maar naar het KinderDagVerblijf zegt mevrouw. Tja, dat zou ik ook wel willen. Helaas wordt dat nog steeds niet vergoed als je in de WW zit... en ik ben bang dat dit met het huidige kabinet ook niet gaat gebeuren.
"ja moeder, kinderen kosten energie" was de vriendelijke opmerking die ik te horen kreeg...
we spreken over een paar maanden weer af.
Veel tijd om na te denken over dit vage bezoek had ik niet.
Er moest bloed geprikt worden. Olé, leve de elektronica. De nummertjes liepen niet gelijk met de computer. Gevolg, een half uur wachten met een oververmoeid kind en mensen die na mij waren kwamn eerder.We mogen gelijk na mijn beklag ;)
Meneertje wordt afgeleid met een leuk Ernie poppetje die ook mee mag, dat maakt het weer allemaal goed!
Nu snel naar huis, nee, naar school, naar de boekenmarkt van dochter lief.
In de avond praten en denken we over het bezoek aan de revalidatiearts, dit krijgt nog een staartje
.jpg)
Trots laat ik de filmpjes zien van een rollend kindje en natuurlijk ook de "kijk-hem-eens-selluf-drinken-foto's"
De kleine man wakker gemaakt en warempel is hij direct in een heel goede bui.
Er wordt gevraagd of ik hetzelfde kind mee heb genomen. Dit kind maakt contact, zoek contact, lacht, "kletst", beweegt. Het is een MENS. Hij zit niet in zich zelf, is niet zo stereotype als gedacht. Het Leeft!
Ik verzeker de beste man dat dit hetzelfde kind ik, best trots maar ook geërgerd dat hij mijn kind zo laag inschatte. Ik weet toch dat hij meer kan. Waarom wordt dat nu pas gezien? Hij mag dan "gehandicapt" zijn en door het leven moeten gaan met een stempel. het "williams-stempel" hij is niet Dom, niet in zichzelf en achterlijk! Het is een schatje!!
Oké ik weet ook wel dat hij zijn beperking heeft, heus, anders heb ik het afgelopen jaar niet zo door zitten hameren dat ik wist dat er iets was.
De fysio was in ieder geval erg tevreden over de vorderingen en test hem weer op welke leeftijd hij zit. 6 maanden is hij nu motorisch, mmm, dat is hij al 6 maanden, ook is hij al eens 8 maanden geweest met de test. Ik neem die testen niet meer zo serieus. maar kijk liever naar mijn kereltje die zo zijn best doet en gewoon een paar minuten los kon zitten!!!
Aan het einde maakt de fysio verslag voor de revalidatie arts waar we zo heen mogen.
"zou je hem wel naar gespecialiceerde zorg doen moeder?" wordt mij gevraagd. Ik snap de vraag amper, en geef aan dat ik hem, uiteraard, liever tussen de "normale"kinderen heb.
Zo dat staat dan in het verslag wordt mij later duidelijk.
Direct na het fysio bezoekje mogen we een afdeling verder. De revalidatie arts.
Meneer was hongerig dus even een hapje fruit tijdens het bezoek aan deze witte jas.
Ook deze witte jas vond hem goed vooruit gegaan en vroeg hoe het ging, tja NU goed.
De ergotherapie was nog niet gestart meld ze. De moeder van de therapeute was overleden. Vreselijk natuurlijk en natuurlijk heb ik begrip voor, maar achteraf denk ik, "wat heb ìk daar aan?"
Om een (heel) lang verhaal kort te maken, Ons mannetje is te goed voor het medisch kinderdag verblijf en voor en revalidatie centrum. Fijn, heel fijn.
Hij moet maar naar het KinderDagVerblijf zegt mevrouw. Tja, dat zou ik ook wel willen. Helaas wordt dat nog steeds niet vergoed als je in de WW zit... en ik ben bang dat dit met het huidige kabinet ook niet gaat gebeuren.
"ja moeder, kinderen kosten energie" was de vriendelijke opmerking die ik te horen kreeg...
we spreken over een paar maanden weer af.
Veel tijd om na te denken over dit vage bezoek had ik niet.
Er moest bloed geprikt worden. Olé, leve de elektronica. De nummertjes liepen niet gelijk met de computer. Gevolg, een half uur wachten met een oververmoeid kind en mensen die na mij waren kwamn eerder.We mogen gelijk na mijn beklag ;)
Meneertje wordt afgeleid met een leuk Ernie poppetje die ook mee mag, dat maakt het weer allemaal goed!
Nu snel naar huis, nee, naar school, naar de boekenmarkt van dochter lief.
In de avond praten en denken we over het bezoek aan de revalidatiearts, dit krijgt nog een staartje
