De 30 weken echo.
Nooit eerder heb ik ervan gehoord. Gelukkig kon dit gewoon bij mijn eigen verloskundige.
Met een bolle buik overwin ik de trap naar boven. mezelf weer afvragend wat ik nu toch zo eng vind aan de lift.
Kijkend tussen alle geboorte kaartjes in de wachtkamer bedenk ik dat dat ook nog moet, maar waarom. kan dat ook niet gewoon via whats app, Facebook, Twitter of mail? een kaartje wat iedereen weggooit? je krijgt weer kaartjes terug die uiteindelijk stoffig in een doos liggen te liggen om vervolgens steeds weer naar een ander, ik-lig-in-de-weg-plekje te worden verplaatst.
Ik vraag me af wat er ook alweer nog meer moest, de kraamzorg check, verzekering, check
tot ik naar binnen mag.
Mijn favoriete verloskundige.
Alles is klaar voor de echo, eenmaal bezig,
stilte... Ik hou niet van stilte...wat is er?? het heeft toch voeten, benen, armen, handen een hoofd en een romp? dat is toch goed?
Het hoofd is te klein hoor ik vaag, in gedachte denk ik dat dat juist makkelijk is, scheelt weer een hechting.
Ook de benen zijn korter? of was het wat anders? geen idee.
Weer terug op de stoel en beide benen op de grond wordt de verwijzing klaargemaakt voor het ziekenhuis.
Wie had ooit durven denken dat dit het begin was... het begin van een abonnement die niet stopt. Het "ziekenhuisabonnement"
