Wat een drama nachten de afgelopen twee weken. of waren het er drie? misschien nog wel meer.
Eindelijk leek het "goed"te gaan. Tot we ons ziekenhuis abonnement weer uit de kast mochten zoeken. Dat is tenminste mijn verklaring. Zo typisch. voor alles een verklaring willen hebben.
Iedere nacht was het raak. Iedere dag was het raak. Het huilen, het schreeuwen, het niet meer weten, "wat moet ik doen" De aandacht verdelen aan een kleuter en een "baby"met zijn beperking.
Doorgaan met het ritme van de dag, het ritme van een schoolgaand kind.
Nooit heb ik meer verlangd naar een baan als deze periode. Even eruit, even onder andere mensen, even geen moeder zijn, poetsvrouw, kokkin en hondenverzorgster.
Even leek alles te versloffen.
Maar dan ineens, ineens is het HET weekend.
HET logeer weekend, het weekend voor ons, het weekend zonder gehuil, het weekend van Slaap en vooral Het weekend van Rust!
Het was het maandelijkse logeer weekend van de kleine man.
De kleine man mag een weekend naar zijn tante (hulde voor hen die het even van ons over willen nemen!). De grote meid mag naar de grootouders en wij.. wij zijn Alleen, alleen thuis. Stil, heel stil, leeg en kil. het huis lijkt niet meer te ademen, het voelt of de muren ook rust nodig hebben. Ik loop er niet meer tegenop, ze staan op de zelfde plek maar staan me niet in de weg. Voor het eerst zie ik onze "halloweenmuren" en neem drastische maatregelen. Nu is er tijd! De energie komt later.
Tevreden zit ik na een paar uur op de bank. Het ruikt fris, het ìs fris. Het is opgeruimd, er liggen geen billendoekjes op de bank. stiften op de mat, Playmobil op de trap, schoentjes overal. Nee alles ligt waar het hoort. en de gedachten dat dit morgenvroeg nog op dezelfde plek ligt voelt fijn maar ook vreemd.
's avonds is het vriendinnen avond. Met gepaste tegenzin maak ik mijn hapjes, kom ik, zoals altijd, te laat, nu niet vanwege het haasten en drukte maar vanwege het onthaasten.
Mezelf voorgenomen om voor 2230 weer thuis te zijn gaat het eerste wijntje wat moeizaam, maar al snel neemt de wijn het van me over. en fles later en buikpijn van het lachen gaan de eerste vriendinnen naar huis, Uiteindelijk ik ook... om 0300.
Zonder kater wakker, hoe fijn is dat. maar toch niet wetend wat ik met mezelf aan moet verplaats ik van de bank naar het bed en weer terug. Ik mis dat kleine spul, ik mis de bende, ik mis het huilen, het lachen het geklets. Het is raar zo raar. Er lijkt een band in mijn hoofd die steeds wat harder aanspant als ik aan mijn grut denk. Het is een Feit. Ik Mis ze. Ik mis ze enorm. en ben blij als we de oudste al snel weer gaan ophalen!
De jongste wordt de volgende dag gebracht. o, ook hem heb ik zo erg gemist.
Moe, moe van de rust, moe van het ontspannen, moe van het slapen sluit ik mijn herrie en troepmakende grut weer in de armen. Bereid me geestelijk voor voor de nachten die komen gaan en de herfstvakante die voor de deur staat.
Maar, op de eerste nacht na, gaat het goed. Heel goed. Hij Slaapt! hij huilt niet, hij slaapt!
Vol frisheid zonder spinnenraggen en weer voldoende opgeladen wordt het een heel leuke herfstvakantie. Op naar het "normale"leven!
