dag met twee d(o)elen

Het was een zwaar weekje voor ons menneke.

Het halve land zijn we alweer doorgecrossed. 

Eerst mochten we ons maandag melden in Groningen.

Dit maal met betere voorbereidingen.

De oppas was rond inclusief brengen en halen van de oudste van school, de hond werd uitgelaten, de auto was gecheckt en getankt, er was voldoende brood in huis. Van ervaring leert men.

Last but not least was ik ook op tijd vertrokken, ontweek ik de files en al snel zag ik het welbekende gebouw voor me.

Ook het parkeren ging weliswaar soepel, het feit dat ik naar de verkeerde afdeling liep laten we erbuiten (ervan uit gaande dat de Kinderafdeling z'n eigen uroloog heeft in zo een groot ziekenhuis)

Helaas waren ze niet zo vlot, en mochten we maar liefst 35 minuten wachten.Maar gelukkig heb ik een compleet ziekenhuisgesocialeerde zoon die alleen maar lol had en dorst 

Nog geen 7 minuten nadat we aan de beurt waren waren wij ook alweer buiten de deur van de witte jassen kamer. Kort maar krachtig, De derde operatie voor ons mannetje komt eraan.
Hij staat onderaan de wachtlijst van minimaal een half jaar, het heeft geen haast.

Toch deed het me wel weer wat en ging eerst koffie drinken met een kleffe appelflap (die van ons ziekenhuis zijn lekkerder) en wat peer voor meneer. Verstand op nul. terug denkend aan vorig jaar, hoe manlief en ik hier twee maal toe ook koffie zaten te drinken terwijl ons kleine ieniemienie vriendje lag te "slapen" bij de chirurg. Zoveel spanning tot de telefoon gaat.Nu gaan we het weer meemaken. Ik overdenk het hele afgelopen jaar, wil het niet, ik wil niet terug denken, ik voel de tranen alweer, leg de nog kleffer geworden appelflap weer terug laat de koffie voor wat het is, geef het laatste beetje peer en loop richting de betaalautomaat voor de auto. Me proberen te focussen op deel 2 van de dag.

Op de terug weg naar huis gaan we langs een "collega-moeder" moet een "collega"van onze kleine man. 10 dagen verschillen de twee kereltjes, op dezelfde dag uitgerekend.
Het wordt mijn tweede ontmoeting met een ander persoon met het Williams syndroom.

Ik vind het spannend, Moeder ken ik alleen maar via internet, en ik ga een ander kind zien met het zelfde missende chromosoompje. Kan ik het, wìl ik het? Ik moet door van mezelf, door deze pijngrens heen. Ik moet het onder ogen zien, mijn oogkleppen moeten af!

Best nerveus bel ik aan, de man des huizes doet de deur open. Het voelt er warm in huis, en knus, vredig en gezellig. Het ijs is snel gebroken. In de box hoor ik geluiden die ik thuis ook hoor. maar nog niet, ik loop er nog niet heen. Ik kan niet meer terug, knuffel mijn kleine mannetje nog een keer. een keer heel hard en hij knijpt me, zoals zo vaak, in mijn nek. Nu lijkt het een betekenis te hebben.
"mama toe maar, kijk naar ons, we zijn mooi, we zijn lief" Met kippenvel op mijn armen kijk ik. Wat een schatje, en ik ben om. Gesmolten door het zien van een jongetje wat mijn zoon kon zijn maar er anders uit ziet, door het horen van de prrr geluidjes die thuis ook klinken, van het geslobber van de fles en het geknoei er om heen. Het ijs is gesmolten. Ik ben er klaar voor!!!

De tijd vliegt, ik blijf langer dan verwacht.
Wat is het fijn om met iemand te praten die ècht weet hoe je je voelt, gevoelt hebt en tegen de toekomst aankijkt. Om te delen, ervaringen te wisselen. het herkenbare en het begrip!
Een jaar lang zocht ik hier naar. Ik heb het gevonden, ik ben niet alleen, zij is niet alleen, er zijn er nog zoveel met mij. met haar, met ons. 

Het voelde zo goed, en natuurlijk. alsof we elkaar al langer kennen. Social Media is daar natuurlijk onderdeel van, maar dit was anders.

Kijkend naar de twee mooie jongetjes met hun lieve wipneusjes ben ik blij dat ik hier ben.
Het lijkt of ze dezelfde taal spreken. Dit is zo bijzonder. Twee jongetjes die even oud zijn, het zelfde meedragen in hun rugzakje, dezelfde ontwikkeling ondergaan met dezelfde geluidjes. Dit kàn geen toeval zijn!

Dankbaar en tevreden stap ik na de nodige koffie weer in de auto.
Wat was dit een mooie en bijzondere ervaring. 

De kleine man, doet geen oog meer dicht, Ik voel dat hij tevreden is, hij houd zijn rammelaar stevig in zijn hand. de rammelaar die voor een bijzonder moment zorgde tussen de twee kleine vriendjes