Hoeveel gedachtes kun je hebben zonder dat ie ontploft en overal stukjes hersenspinsels verspreid liggen?
Ik heb toch niets te zeuren?
Een lief en mooi kind, eentje die zich nog moet bewijzen of ie lief en mooi is, maar dat moet toch wel?
Een lieve wederhelft, die mij nog minder begrijpt nu als ik mijzelf, lieve familie, een warm netwerk, en last but not least het mooiste werk van de wereld!
Toch is het nu zwart. donker zwart. Zijn het de hormonen? volgens de arts wel. ik zou overspannen zijn, en burnout, een depressie. ik heb ze allemaal gehoord.
Medicijnen, dat moet helpen, nee ik wil ze niet. Ik wil geen verslavende pillen in mijn lijf, mijn lijf is bezet, er zit een kind in, mijn kind, wil ik dit kind wel vraag ik me soms af? waarom? waarom zit dat kind er. vragen, geen antwoorden (al weet ik nu dan ook wel weer hoe het kan dat er een kind zit). Ik maak mezelf gek, wil me op mijn werk storten maar mijn lichaam kan dat niet meer.
Ik, die zoveel energie had lijkt wel op een een pinguïn die te veel gedronken heeft, het gewaggel in ieder geval en het tempo ook. de energie is op. Zou het de schuld zijn van het kind? nee dat is niet fair. hij kan er niks aan doen.
Ongelofelijk wat hormonen met een vouwen lichaam kunnen doen, wie heeft dit bedacht? wat was de bedoeling van God toen hij ons maakte?
Waren het wel de hormonen, of was het al een gevoel? Moedergevoel?!
