Familie blijft bijzonder en verrassend

In mijn leven heb ik, naar mijn idee, veel meegemaakt.
Ik ben een heuse puber geweest, heb veel gedaan wat niet "mocht".
Ik heb een veelvuldige wissel van studies gehad.
Ik heb een geweldige tijd  bij de Koninklijke Marine gehad.
Ik heb een geweldige periode bij mijn vorige werkgever gehad.


Van al het bovenstaande heb ik veel geleerd. geleerd over het leven, geleerd over andere.
Leren over anderen is makkelijk, je sluit je zelf buiten. Het gaat over iemand anders. Niet over jezelf.
Je laat het los en gaat door met dagelijkse leuke dingen. het een neem je mee, het ander laat je los. Wat je mee neemt leer je van, en laat je naar verloop van tijd los. de nachten worden er niet minder van. je functioneren in het dagelijks leven pak je weer op. de vriendinnen avonden blijven het zelfde.
Het leven gaat door, je bent er 1 van.


Tot dat je kind anders is. anders als anderen. Je weet het vanaf de eerste dag dat je die positieve test in de handen hebt. maar je drukt je gevoelens weg. Je wilt het niet weten. Je wilt niet dat je leven veranderd. het is zo fijn!
De geboorte van een kind. Voor iedereen een bijzonder moment. voor iedere vrouw een periode vol hormonen en de gevoelens die erbij komen kijken. Dat je binnen deze periode ontslagen wordt is verdrietig. Maar zo als je in het leven staat, "het komt wel goed" wat uiteraard ook gebeurd.
Je kind huilt veel. tja, dat heeft iedereen. koemelk allergie, liesbreuk, zielig maar het zijn er zoveel. je voelt de afstand al. je leven veranderd.
Na maanden van onzekerheid, waarin je netwerk verkleind, verkleind er iets binnen in. het spontane ebt langzaam weg, je voelt je teveel en "zeurt" over de nachten. Die natuurlijk iedereen heeft. Op het moment dat het woord "ziekenhuis" erbij wordt gehaald richten de ogen zich weer op. wat je niet wilt, niet omdat dat woord er bij zit. Je voelt je onbegrepen, onbegrepen over hetgeen je voelt, voor en na een diagnose. Je kind is "anders" Zijn chromosomen zijn anders als de jouwe anders als die van een ander. Er is 1 chromosoom oncompleet.
rouw om je kind wat leeft

Je leert hulp aan te nemen, niet vanuit solidariteit maar vanuit vraag. De mensen die je kennen weten wanneer het nodig is, maar ze weten niet hoe je je voelt. Dit is niet erg, ik weet ook niet hoe iemand zich voelt die een naaste, op welke wijze dan ook verloren heeft, zich voelt, maar wil er wel zijn.

De kleine man gaat eenmaal per maand naar zijn tante. Zo kan de grote zus eenmaal per maand 100% de aandacht krijgen van haar beide ouders, zonder gehuil, zonder rekening te houden met.
een afspraak die ons dierbaar is. waar wij veel waarde aan hechten. die bijzonder en uniek is.
Begrip terwijl er niet over gesproken wordt. empathie terwijl het niet ervaren is
Uniek en speciaal, zo niet alledaags.

Mijn dank gaat nu uit naar mijn zus. De tante van de kleine man. De tante die zijn mantelzorger is. die ons een weekend per maand ontlast, de zus met wie ik jaren lang een haat liefde verhouding heb gehad. de zus die me gestolen kon worden en anders om, de zus die altijd mijn zus zal blijven. Hoe wij ook verschillen van binnen en van buiten. we blijven zussen, opgegroeid bij dezelfde ouders en genoten van dezelfde jeugd, de een ervaart het anders als de ander.
De zus die mijn gehandicapte kind een weekend per maand accepteert of het haar eigen kind is. die voor hem zorgt, hem voed, en sust als hij verdrietig is, hem laat lachen en hem beschermd.
Juist die zus heeft ons leven het eerste jaar op papier gezet.
Fictief weliswaar, in jip en Janneke taal. In jip en Janneke taal om andere kinderen te helpen begrijpen. om haar eigen emoties te vertalen? om ons bij te staan.
Bijzonder, uniek en dankbaar. Er zijn geen woorden voor dit gebaar.

Ik hou van jou!!